Bhavani Bharati

नरास्थिमाला नृकपालकाञ्ची क्व सा कराली । नग्ना च घोरा विवृतास्यभीमा यस्या विरावैः सहसोत्थितोऽस्मि ॥ ८५॥ narAsthimAlA nR^ikapAlakA~nchI kva sA karAlI

सौम्यं वपुस्ते हिमवर्णमार्यं सौम्यं भवान्या वदनं ह्युदारम् । शुक्लाम्बरां यौवनशुभ्रकान्तिं स्नेहार्द्रनेत्रां बलिनीं नमामि ॥ ८४॥ saumyaM vapuste himavarNamAryaM saumyaM bhavAnyA

तत्संज्ञया ते करपल्लवस्य तमो विधूतं भुवि भारतानाम् । रक्तस्य मेघा नभसोऽपधूता अचिन्त्यवीर्यासि शुभासि सौम्या ॥ ८३॥ tatsaMj~nayA te karapallavasya tamo

उद्दिश्य भूमिं द्रुमराजिनीलां शैलान्तरालेषु महत्सु दृश्याम् । कारुण्यमय्याः प्रसूतः करस्ते ददासि रुद्राण्यभयं प्रजानाम् ॥ ८२॥ uddishya bhUmiM drumarAjinIlAM shailAntarAleShu mahatsu

सनातनी देवि शिवस्य पूर्वं वपुस्त्विदं धारयसे युवत्याः । तुभ्यं नमस्तुभ्यमनादिमातः सौम्या भवाम्ब प्रणतेषु भीमे ॥ ८१॥ sanAtanI devi shivasya pUrvaM

उदीर्णफेनः पयसस्तरङ्गः क्षीराब्धिमध्ये स्तनमेकमेतत् । त्वं दुर्निरीक्ष्यासि यदङ्गकान्तेस्त्विषार्क्षिरम्ब प्रतिहन्यते मे ॥ ८०॥ udIrNaphenaH payasastara~NgaH kShIrAbdhimadhye stanamekametat | tvaM durnirIkShyAsi yada~NgakAnte-

शुक्लं प्रवातैरनिलोपमं ते संक्षोभितं भासुरतोयदाभम् । वातीव वासो रुचिराणि मध्ये भ्राजन्त अङ्गानि शशिप्रभेव ॥ ७९॥ shuklaM pravAtairanilopamaM te saMkShobhitaM bhAsuratoyadAbham

द्रष्टुं रिपूंस्तान्पतितान्गतासून् ग्रीवेयमीषन्नमिता च शुक्ला । सजानुवर्यं चरणं भवान्याः स्तम्भो हिमस्येव विभाति शुभ्रम् ॥ ७८॥ draShTuM ripUMstAnpatitAngatAsUn grIveyamIShannamitA cha shuklA

श्वेतानने विद्युदिवासि भूमौ रुषा प्रदीप्ते हि विलोचने ते । क्रीडन्त्यपाङ्गेषु करालहासाः शतह्रदेव स्तनयित्नुमध्ये ॥ ७७॥ shvetAnane vidyudivAsi bhUmau ruShA pradIpte

नमो नमो देवि तवालकाली रणश्रमेण प्रसभं विमुक्ता । उड्डीयमाना नभसीव मेघो वेणिच्युता भाति सुदीर्घवक्रा ॥ ७६॥ namo namo devi tavAlakAlI